Rozdziały
Dynastia ta panowała od roku 69 do 96 n.e. Jej założycielem był Wespazjan.
Po krótkotrwałej wojnie domowej, zwanej Rokiem Czterech Cesarzy, która zapanowała po śmierci cesarza Nerona, ostatniego członka rodu julijsko-klaudyjskiego, władzę przejął dowódca wojsk wschodnich – Wespazjan. Jest on uznawany za prekursora dynastii flawijskiej.
Wespazjan
Titus Flavius Vespasianus (9 – 79 n.e.)
Odznaczył się w końcowej fazie podboju Brytanii (lata 40-te I wieku n.e.), co zostało zapamiętane i otworzyło mu drogę do urzędu konsula. Po wygaśnięciu, ze śmiercią Nerona, dynastii julijsko-klaudyjskiej, wziął udział w walce o sukcesję i został w 69 roku n.e. wybrany na cesarza oraz uznany przez Senat. Namiestnikiem Brytanii mianował Juliusza Agrykolę.
Wyróżnił się jako reformator i reorganizator państwowości rzymskiej, umocnił granice cesarstwa. Nakazał usunąć z Rzymu stoików oraz rozpoczął budowę największego amfiteatru w historii – Koloseum (nie doczekał się finału budowy). Zmarł przed zwycięską inwazją Agrykoli na Kaledonię.
Tytus
Titus Flavius Vespasianus (39 – 81 n.e.)
Zakończył wojnę żydowską trwającą w latach 66-70 n.e. burząc Jerozolimę. Za jego panowania nastąpiła erupcja wulkanu Wezuwiusza i zniszczone zostało miasto Pompeje.
Za panowania Tytusa wzniesiono „arenę śmierci” tzw. Koloseum. Ponadto panowanie Tytusa było przeplatane tragicznymi katastrofami: zarazy, pożar w Rzymie i wspomniany wybuch wulkanu. Za czasów Tytusa powstało mnóstwo nowych budowli.
Domicjan
Titus Flavius Domitianus (51 – 96 n.e.)
Wsławił się rządami autokratycznymi i terrorem. Kazał nazywać siebie Dominus et Deus, surowo karał tych, którzy tego odmawiali.
Zamordowany w cesarskim pałacu w Rzymie, w wyniku spisku pretorianów, cesarskiego szambelana i cesarzowej Domicji.
Drzewo genealogiczne dynastii flawijskiej
Poprzednia dynastia: | Następna dynastia: |
