Na wzór Augusta, który wzniósł swe mauzoleum na Polach Marsowych, półtora wieku później również i cesarz Hadrian zapragnął by wybudowano dla niego i dla jego następców monumentalny grobowiec. I tak na prawym brzegu Tybru powstało Mauzoleum Hadriana usytuowane w niewielkiej odległości od mauzoleum Augusta.
Jego budowę rozpoczęto ok. roku 130 n.e. Grobowiec składał się z potężnej rotundy o wys. 21 m i średnicy wynoszącej 64 m i kwadratowego ogrodzenia pokrytego cennymi marmurami.
Na rotundzie znajdował się ziemny kopiec porośnięty cyprysami i innymi drzewami, a na jego szczycie unosiła się ogromna kwadryga ze złoconego brązu z posagiem cesarza.
Hadriana pochowano w grobowcu w rok po jego śmierci w roku 138 n.e., bo dopiero wtedy to wielkie przedsięwzięcie zostało ukończone przez Antoninusa Piusa. Poza licznymi członkami rodziny cesarza w mauzoleum zostali pochowani również wszyscy następni imperatorzy włącznie z Karakallą, który spoczął tu jako ostatni w 217 roku n.e.
Żeby ułatwić dostęp do Mauzoleum od strony Pól Marsowych cesarz Hadrian rozkazał wybudować nowy most na Tybrze, który został nazwany od imienia rodziny cesarza – Pons Aelius. Zachowany w nietkniętej formie do końca minionego stulecia, most Aeliusa został przebudowany (skrócono i przerobiono jego dwa końce) i pozostały po nim tylko trzy arkady środkowe z lat 130 i 134 n.e.
Jeśli zaś chodzi o Mauzoleum to na początku V w. zostało ono włączone przez Honoriusza w linie murów obronnych Aureliana w formie wystającego bastionu, a w wieku X przerobiono je na fortecę – Zamek Świętego Anioła – mającą bronić Pałaców Watykańskich, z którymi łączył ją specjalny ”wiadukt”.
