Alfabet łaciński wywodzi się z alfabetu etruskiego i powszechnie stosowany był przez Rzymian. Alfabet łaciński (zwany także rzymskim) pojawił się w VII wieku p.n.e. w wyniku przystosowania alfabetu etruskiego do języka łacińskiego. Etruskowie zapożyczyli swój alfabet od greckich osadników w Italii, zaś alfabet grecki wywodzi się z alfabetu północnosemickiego, używanego w Syrii i Palestynie w XII w. p.n.e.
Dawniej powszechnie sądzono, że litery łacińskie pochodzą wprost z greki, wskazując na podobieństwo między alfabetem łacińskim a odmianą greki używaną w Cumae (południowa Italia). W rzeczywistości jest to mało prawdopodobne: nazwy liter najwyraźniej pochodzą z języka etruskiego, a nie greckiego („a”, „be”, itd. a nie „alfa”, „beta” itd.), a ponadto powszechny zapis „f” jako „fh” jest obcy etruskiemu systemowi pisma.
Początkowo składał się z 21 znaków.
Pierwotny zestaw (21 znaki) liter alfabetu łacińskiego:
A, B, C, D, E, F, Z, H, I, K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T, V, X
Alfabet łaciński (23 znaki) stosowany w antycznym Rzymie:
A, B, C, D, E, F, G, H, I, K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T, V, X, Y, Z
Litera Z została usunięta w IV wieku p.n.e. jako zbędna (język łaciński nie ma tego dźwięku) przez cenzora Appiusza Klaudiusza Caecusa. Na to miejsce wprowadzono literę G, która jest graficznym wariantem litery C. Do tamtej pory litera C służyła do oddawania zarówno głoski /K/, jak i głoski /G/, natomiast od czasu reformy C oznaczało wyłącznie głoskę /K/. Zmiana ta spowodowała także ograniczenie stosowania litery Q, a K prawie zupełnie wychodzi z użycia.
Po wcieleniu do orbis Romanum obszarów zamieszkanych przez ludność posługującą się greką, w łacinie pojawiło się wiele zapożyczeń z tego języka. Litera Y oraz Z zostały dodane w I wieku p.n.e. w celu dokładnego oddawania na piśmie wyrazów greckich, stąd nazwa „igrek” (od i Graeca – „greckie i”). Cesarz Klaudiusz wprowadził do alfabetu nowe litery, jednak po jego śmierci zaprzestano ich używania.
