Okres tzw. „pięciu dobrych cesarzy” był to czas panowania pięciu cesarzy rzymskich, którzy panowali w latach 96–180 n.e. oraz wyróżnili się stabilnymi oraz rozsądnymi rządami.
Do tej grupy należeli:
- Nerwa (panował w latach 96–98 n.e.)
- Trajan (98–117 n.e.)
- Hadrian (117–138 n.e.)
- Antoninus Pius (138–161 n.e.)
- Marek Aureliusz (161–180 n.e., współrządził z Lucjuszem Werusem w latach 161–169 n.e.)
Sukcesja w epoce „pięciu dobrych cesarzy” następowała w sposób pokojowy – każdy cesarz adoptował następcę. Okres ich panowania w I i II wieku n.e. uznawano za złoty wiek rzymskiego państwa.
Jedynie pierwszy z władców został wyniesiony na tron w wyniku morderstwa Domicjana. Jego następcy byli adoptowani i kolejno obejmowali władzę jako sukcesorzy w aurze pokoju i stabilności.
Czas panowania tzw. dynastii Antoninów (96-192 n.e.) – poza rządami ostatniego jej członka Kommodusa – to okres potęgi rzymskiej. Cesarze panowali na terytorium od północnej Brytanii po Dację; od Arabii do Mezopotamii. Imperium było skonsolidowane, obrona dobrze przygotowana, a system administracyjny rozsądnie zaimplementowany. Za rządów omawianej „piątki” doszło także do wyraźnej centralizacji władzy i nieoficjalnego odejścia od „dualizmu” w rządzeniu, który stosowano w I wieku n.e. za sprawą Oktawiana Augusta. Senat został pozbawiony jakichkolwiek narzędzi i urzędów, które pozwalałyby mu oddziaływać na scenę polityczną.
Po śmierci Marka Aureliusza w 180 roku n.e., Cesarstwo szybko zaczęło się pogrążać, czego skutkiem była wojna domowa. Zabójstwo Kommodusa w 193 roku n.e. rozpoczęło rywalizację o władzę, którą wygrał Septymiusz Sewer. Zaczęły się rządy nowej dynastii – syryjskiej.
