Ciekawostki starożytnego Rzymu (Inne)

To nie kolejna komputerowa wizualizacja znanego zabytku. To dzieło sztuki samo w sobie. Wykonano je w 1829 roku, a jego autorem jest Louis Duc – stypendysta Akademii Francuskiej w Rzymie. Rekonstrukcja była jego pracą stypendialną.

Z pewnością natrafiliście w Internecie wiele ciekawych wizualizacji ukazujących, jak Rzym mógł wyglądać w czasach cesarstwa. Imponujące, prawda? Jednak zawsze warto się zastanowić, ile prawdy kryje się w tych pięknych grafikach. I nie chodzi mi jedynie o to, czy konstrukcja poszczególnych budynków zostały prawidłowo rozrysowana przez artystę-grafika, ponieważ akurat kwestia architektury budowli, jakimi zabudowany był starożytny Rzym, zawsze będzie kwestią interpretacji danych archeologicznych, hipotez itd. Mam raczej na myśli to, czy wygląd miasta jako całości jest realistyczny.

Panorama Pompejów z murów obronnych. Pompeje (Pompeii), nazywane także Pompeja, uważane były za jedno z najatrakcyjniejszych miast starożytnego Rzymu. Budowle wznoszone były z harmonią i pięknem.

Reskrypt wydany przez cesarza Marka Aureliusza w 176 r. zakazujący wyznawania obcych religii, potwierdził prześladowania chrześcijan. Do największego nasilenia prześladowań w owym okresie dochodzi w 177 roku w Lugdunum, gdzie zginął biskup Potejnos, mający ponad 90 lat. W samym Rzymie męczeńską śmierć poniósł święty Justyn.

Istnieje pogląd, że cywilizacja rzymska jest kontynuacją cywilizacji etruskiej¹. Z tego poglądu, oraz z historii rasy lagotto romagnolo², można wyprowadzić wniosek, że przodkowie dzisiejszych poszukiwaczy trufli towarzyszyli już starożytnym Rzymianom.

Scytowie i Sarmaci nie byli jedynymi wojowniczymi nomadami irańskiego pochodzenia, których opisywał Herodot. Na wschód od nich, na terytorium współczesnego Kazachstanu miały znajdować się ziemie ludu Massagetów. Ze Scytami łączyło ich nie tylko pochodzenie i tryb życia, ale również obydwa ludy zasłynęły z pokonania Persów. Nim król Dariusz I doznał klęski z rąk Scytów, to twórca imperium Achemenidów Cyrus II rzekomo miał zginąć za sprawą właśnie Massagetów. Królowa tego ludu imieniem Tomyris miała podobno przechowywać odciętą głowę perskiego monarchy w wypełnionym krwią worze uzasadniając to tym, że krwi nienasyconego krwią nasyca.

Pisałem już o najeździe Scytów na bliski wschód w VII wieku przed naszą erą. Pozostańmy dalej w temacie Scytów, gdyż jeżeli chodzi o historię starożytną nie ukrywam, że jest to lud najbardziej mnie fascynujący. Scytowie słynęli ze zwyczajów, które przez Hellenów były zwykle postrzegane jako wyjątkowo barbarzyńskie. Nie inaczej było w przypadku przygotowania scytyjskiego pochówku królewskiego, którego opis pozostawił nam chyba najsłynniejszy ze starożytnych historyków Herodot.

Większość moich czytelników wie zapewne, kim byli starożytni Scytowie, lecz dla tych niewtajemniczonych w skrócie był to koczowniczy lud irański, który w VII wieku p.n.e. osiadł na stepach czarnomorskich wypierając spokrewniony z nimi lud Kimmerów. Archeologiczne ślady obecności Scytów znajdujemy również na ziemiach współczesnej Polski, ale o takich cudach jak np. skarb z Witaszkowa może innym razem. To tak w dużym skrócie na wstęp. Czy jednak wiedzieliście, że o przerażającym najeździe Scytów na ziemie bliskiego wschodu najprawdopodobniej wspomina starotestamentowa Księga Proroka Jeremiasza?