Denar rzymski ukazujący Oktawian Augusta (panował w latach 27 p.n.e. – 14 n.e.). Srebrna moneta została wybita około 19-18 roku p.n.e., prawdopodobnie w jednej z hiszpańskich mennic. Na awersie widzimy głowę princepsa z wieńcem z liści dębowych na głowie (tzw. corna civica). Na rewersie z kolei znajduje się wytłoczony napis DIVVS IIVLIVS oraz kometa z ośmioma promieniami i ogonem ognia.
Moneta ma charakter propagandowy i nawiązuje do boskości Juliusza Cezara i wydarzenia jakie miało mieć miejsce w lipcu 44 roku p.n.e. – cztery miesiące po zamordowaniu Cezara – w trakcie wielkiej uroczystości ku pamięci Cezara – Ludi Victoriae Caesaris. Wówczas to na niebie miał się pojawić niezwykle jasny obiekt, który przykuł uwagę zebranych Rzymian. Z racji na fakt, że Cezar uznawał się (jako członek rodu Juliuszów) za potomka samej bogini Wenus, a senat rzymski uznał Cezara oficjalnie bogiem, tłumy widząc kometę na niebie uznały to za potwierdzenie boskości Cezara, a sama gwiazda miała zawierać duszę wodza.
Jak przekazuje Swetoniusz później:
[…] przez dni siedem bez przerwy świeciła kometa wschodząca koło jedenastej godziny. Uwierzono, że to dusza Cezara, przyjętego do nieba. Z tej przyczyny przedstawia się go odtąd na wizerunkach z gwiazdą nad głową.
– Swetoniusz, Juliusz Cezar, 88
Naturalnie zaobserwowane przez starożytnych zjawisko było spadającą kometą, która w odczuciu astronomów mogła być najjaśniejszą, jaką kiedykolwiek zaobserwowali ludzie. Antyczni autorzy określili ją jako Sidus Iulium („Gwiazda Juliuszów”) lub Caesaris astrum („Gwiazda Cezara”).
W 44 roku p.n.e. Gajusz Oktawian – nie mający jeszcze żadnego realnego znaczenia na scenie politycznej Rzymu – wykorzystał to wydarzenie do celów propagandowych. W 42 roku p.n.e. powstała Świątynia Cezara, która w roku 29 p.n.e. otrzymała dedykację na cześć wydarzenia z kometą. Na ścianie świątyni umieszczono wielki wizerunek Cezara, na czole którego – według Owidiusza („Metamorfozy”, XV.745-842) – umocowano kometę. W ten sposób Oktawian podkreślił symbolikę wydarzenia, boskość Cezara oraz podkreślił swoją legitymizację władzy, jako następcy uwielbianego wodza.
