Poppea Sabina « IMPERIUM ROMANUM

Poppea Sabina była cesarzową rzymską w latach 62-65 n.e.

Autor: TcfkaPanairjdde | Na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach 3.0.

Poppea Sabina była drugą żoną cesarza Nerona. Urodziła się w 30 roku n.e. Jej rodzicami byli Tytus Olliusz i Poppea Sabina. Nazwisko i imię odziedziczyła po swoim dziadku, „jako że sławna była pamięć (jego – V.F.Ś.) triumfu”¹.

Poppea Sabina była piękną i bogatą kobietą. „Skromność miała na pokaz, a rozwiązłość na użytek; rzadko wychodziła z domu, a zawsze z licem na poły zakwefionym, aby niczyich spojrzeń nie nasycić albo ponieważ tak jej było do twarzy. Nigdy nie oszczędzała swego dobrego imienia i nie odróżniała małżonków od gachów; nie ulegając zaś ani własnemu, ani cudzemu uczuciu, tam przenosiła swe kaprysy, gdzie korzyść swą widziała”². Poppea była wyrachowaną kobietą, która lubiła brać udział w rozpuście, oraz prowadzić wystawny tryb życia. Jej kapiele w oślim mleku, zostały zapisane nie tylko na kartach historii starożytnego Rzymu. To dzięki nim Poppea Sabina zyskała rozgłos i sławę. Jak podają nam źródła, codziennie dojono około pięćset oślic, aby Poppea mogła się kąpać w ich mleku. Poppea Sabina twierdziła bowiem, że mleko z oślic działa ożywczo na jej skórę.

Pierwszym jej mężem był prefekt pretorianów Rubriusz Kryspin. Poppea wyszła za mąż za niego będąc bardzo młodą dziewczyną. Miała z nim syna, którego kilkanaście lat później z rozkazu Nerona utopili jego niewolnicy „w morzu, gdy łowił ryby, tylko za to, że podobno w czasie zabawy udawał wodza, sprawując rozkazy”³. Małżeństwo Sabiny Poppei z Kryspinem nie trwało jednak zbyt długo. Nowym jej wybrankiem został Othon, który uchodził za jednego z najbliższych przyjaciół cesarza Nerona. Jak podaje nam Tacyt, Othon poślubił Poppeę z dwóch powodów. Pierwszym było to, „aby w razie posiadania przez obu tej samej kobiety ten również węzeł przyczynił mu wpływów”⁴. Według drugiej wersji, Neron nie znał wcześniej w ogóle Poppei. Zwrócił na nią uwagę i swoje zainteresowanie dopiero wtedy, kiedy „Othon, być może nieostrożny wskutek miłości, począł wychwalać urodę i wytworność swej żony przed cesarzem”⁵. Wielokrotnie podczas spotkań z Neronem, kiedy wychodził, mówił, że „idzie do tej, która jest jemu przyznanym szlachectwem, pięknością, przedmiotem pragnień wszystkich ludzi, a rozkoszą szczęśliwych”⁶. Wobec takich zabiegów i podstępów Poppea Sabina szybko została przedstawiona cesarzowi, a tym samym szybko uzyskała dostęp do dworu, gdzie „starała się naprzód umizgami i sztuczkami stanowisko swe umocnić, udając, że nie może oprzeć się miłości ku Neronowi, którego uroda ją ujęła”⁷. Othon niemal natychmiast został odsunięty od Poppei, której ambicje i plany były bardziej dalekosiężne niż się wówczas wydawało. Kiedy udało jej się w sobie rozkochać Nerona, przybrała postawę dumnej i ambitnej kobiety. Podczas wielokrotnych próśb i propozycji od cesarza, aby została na jedną, lub dwie noce w pałacu cesarskim, Poppea Sabina odpowiadała: „że jest mężatką i nie może swego małżeństwa się wyrzec, gdyż Othon przywiązał ją do siebie takim trybem życia, w jakim nikt mu nie dorówna”⁸. Twierdziła, że Othon jest człowiekiem wielkiej ogłady i kultury. Neronowi zaś zarzucała, „że mając za nałożnicę służebną i stosunkiem z Akte związany, z niewolniczego związku przyswoił sobie tylko to, co niskie i podłe”⁹.

Te liczne knowania, intrygi przyniosły oczekiwany cel Sabinie Poppei. W 59 roku n.e. jej męża Othona wysłano do prowincji Luzytanii, nad którą powierzono mu zwierzchnictwo tak, „aby nie mógł w stolicy roli rywala odgrywać”¹⁰. Kolejnym krokiem Sabiny Poppei, jako kochanki Nerona, było odsunięcie od niego wyzwolenicy Akte – wielkiej miłości cesarza. Nie było to trudne dla Poppei, ponieważ Akte wierna swoim zasadom, usunęła się w cień wydarzeń, nie podejmując żadnej walki. Pozostała jednak oddana do końca Neronowi. To właśnie Akte „pomogła pochować Nerona, którego w chwili śmierci opuścili prawie wszyscy”¹¹.

Wiele trudu musiała zadać sobie Poppea Sabina, aby usunąć matkę Nerona. Agrypina Młodsza bowiem otwarcie mówiła o tym, że nie lubi nowej przyjaciółki syna, i że nie jest nią zachwycona. Rozgoryczona takim obrotem sprawy Poppea, która „nie spodziewając się za życia Agrypiny małżenstwa z Neronem i jego rozwodu z Oktawią, wśród częstych posądzeń, a niekiedy w żartach, robiła cesarzowi wyrzuty i nazywała go niedorostkiem, który podległy cudzym rozkazom, nie tylko władzy lecz nawet wolności nie posiada”¹². Bardzo często podczas kłótni Poppea Sabina zarzucała Neronowi, że celowo i z premedytacją odkłada z nią ślub na później. Równocześnie prosiła go, że jeżeli „Agrypina innej synowej, jak tylko synowi wrogiej znieść nie może, niech ją zwrócą jej mężowi Othonowi; pójdzie sobie dokądkolwiek, gdzie by raczej ze słuchu dowiadywała się o zniewagach wyrządzanych imperatorowi, niż tu na nie patrzyła, uwikłana w jego niebezpieczeństwa”¹³. Te liczne żale, namowy Sabiny Poppei spowodowały, że Neron „doszedł do przekonania, że gdziekolwiek (matka – V.F.Ś) by przebywała, jest mu ciężarem, i postanowił ją zabić”¹⁴. Miało to miejsce w marcu 59 roku n. e. Według Swetoniusza „Na oko pojednawszy się z Agrypiną, najczulszym listem wezwał ją do Baj celem jakoby wspólnego uczczenia Kwinkwatrów. Dowódcom floty dał polecenie, aby roztrzaskali, jakby w przypadkowym zderzeniu, statek liburnijski, którym przypłynęła. Tymczasem ucztę przeciągnął, a powracającej do Baul zamiast zdruzgotanego statku ofiarował do użytku ów sztucznie urządzony, radośnie odprowadził na pokład i nawet ucałował przy rozstaniu w brodawki piersi. Przez resztę czasu oczekiwał w najwyższym popłochu, oczekując wyniku swych poczynań”¹⁵. Kiedy dowiedział się, że matka przeżyła, ogarnęła go panika. Wówczas to L. Agermusowi, jak podają źródła, podrzuca sztylet i „natychmiast rozkazuje chwycić, zakuć w kajdany, jako podstawionego mordercę, matkę zabić, stwarzając pozór, jakoby ona sama popełniła samobójstwo, schwytana na zbrodniczym działaniu”¹⁶.

Po śmierci Agrypiny Młodszej, aby zostać prawowitą małżonką Nerona, a zarazem Augustą, Poppea Sabina musiała pozbyć się także Oktawii. Nie było to łatwe, ponieważ Oktawia była pierwszą żoną Nerona, lubianą przez lud w Rzymie. To właśnie ze względu na jej popularność Neron przez dłuższy czas starał się jej nie szkodzić. Zawiść i zazdrość ambitnej kochanki cesarza – Poppei Sabiny i tym razem wzięła górę. W styczniu 62 roku n. e. Poppea przekonała Nerona, aby rozwiódł się z Oktawią. Oficjalnym powodem rozwodu było rzekome cudzołóstwo Oktawii. W wyniku fałszywych oskarżeń ze strony Sabiny Poppei, Oktawia została zesłana na wygnanie na wyspę Pandaterię. Sama Poppea, w dwanaście dni po rozwodzie, którego była główną sprawczynią, bez żadnych skrupułów, ani wyrzutów sumienia wyszła z mąż za Nerona.

W 63 roku n. e. Poppea Sabina urodziła w Ancjum córkę której dano imię Klaudia Augusta. Radość Poppei i Nerona nie trwała jednak długo. Klaudię Augustę stracili bowiem „jeszcze jako niemowlę”¹⁷.

Poppea Sabina zmarła w 65 roku n.e. na skutek niespodziewanego wybuchu złości Nerona. Cesarz zabił ją „kopnięciem nogi, za to, że po jego zbyt późnym powrocie z wyścigu jako woźnicy wpadła na niego ze złością, zresztą będąc w ciąży i chora”¹⁸.

Pogrzeb Poppei Sabiny był publiczny. Mowę pogrzebową na nim wygłosił sam Neron. Jej zwłok nie spalono według zwyczaju, jaki obowiązywał wówczas w Rzymie, „lecz na modłę zagranicznych królów napełnione wonnościami zabalsamowano i w grobowcu Juliuszów złożono”¹⁹.

Poppea Sabina

Raport o błędzie

Poniższy tekst zostanie wysłany do naszych redaktorów

Twój komentarz (opcjonalnie):

Przeczytaj więcej

Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!

Raport o błędzie

Poniższy tekst zostanie wysłany do naszych redaktorów

Twój komentarz (opcjonalnie):