Dosłownie pugio oznacza „sztylet”. Był to sztylet legionistów wykorzystywany głównie do wszelkich prac oraz walki w bardzo bliskim kontakcie i obrony własnej. Podobnie jak gladius był hiszpańskiego pochodzenia.
Rękojeść wykonywano z drewna i wykładano często kością lub metalem (cienki brąz lub żelazo). Głownia była płaska i miała liściasty kształt. Miała od 17 do 25 cm długości i od 3 do 5 cm szerokości. Do głowni przynitowany był jelec.
Sztylet miał zazwyczaj duże ostrze o długości od 18 cm do 28 cm i 5 cm, a nawet więcej szerokości. Pochwa była skonstruowana z drewna pokrytego skórą, która z kolei była okuta metalem i często bogato dekorowana. Wprowadzono klasyfikacje dwóch typów pochew: A i B. Typ A wyszedł z użycia około 50 roku n.e., z kolei typ B pozostał jeszcze w użyciu do V wieku n.e.
Sztylet mógł być bogato dekorowany czerwoną emalią, bądź inkrustowany.
