Ta strona nie może być wyświetlana w ramkach

Przejdź do strony

Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.

Horacy

(8 grudnia 65 - 27 listopada 8 p.n.e.)

Ten wpis dostępny jest także w języku: angielski (English)

Horacy działał w okresie najwspanialszego rozkwitu literatury rzymskiej, za czasów Augusta. Ilustracja z 1905 roku, Anton von Werner.

Horacy urodził się 8 grudnia 65 roku p.n.e. w Apulii pod imionami Quintus Horatius Flaccus. Był jednym z najwybitniejszych liryków rzymskich epoki augustowskiej. Jako syn wyzwoleńca, działał w okresie najwspanialszego rozkwitu literatury rzymskiej, za czasów Augusta.

Ojciec, który pochodził z Venosy w Apulii, zapewnił mu staranne i wszechstronne wykształcenie. Kształcił się w Rzymie, a od około 45 roku p.n.e. w Atenach, gdzie mógł zgłębić grekę i filozofię. Sojusznik republikanów, po zamordowaniu Juliusza Cezara Horacy wstąpił do armii i służył pod dowództwem Brutusa, przeciwko Augustowi. Jako trybun wojskowy brał udział w bitwie pod Filippi w 42 roku p.n.e., z której musiał się ratować ucieczką. Po ogłoszeniu amnestii dla przeciwników Augusta powrócił do Italii. Z powodu opowiedzenia się po niewłaściwej stronie, jego rodzinie została skonfiskowana ziemia. Ponadto okazało się, że jego ojciec nie żyje. Mimo że był prawie bankrutem, udało mu się kupić posadę sekretarza u kwestora w Rzymie, co zapewniło mu utrzymanie i pozwoliło na zajmowanie się poezją.

Przyjaźni Wergiliusza zawdzięczał wejście do koła przyjaciół Mecenasa, który z kolei przedstawił go Augustowi. Dobre stosunki z Mecenasem zachęciły go do wejścia do jego kręgu literackiego, gdzie poznał Owidiusza. Niewielka posiadłość w pobliżu miasta Tibur w Górach Sabińskich, darowana Horacemu przez Mecenasa, uwolniła poetę od trosk materialnych i pozwoliła poświęcić się całkowicie pracy literackiej. Mimo zależności materialnej od możnego protektora, potrafił jednak Horacy utrzymać niezależność osobistą, zachowując do końca życia przyjaźń Mecenasa.

W swym życiu prezentował umiarkowanie, nie uległ żadnej ze szkół filozoficznych, nie był ani konsekwentnym epikurejczykiem, ani też cynikiem, sceptykiem lub stoikiem. Z biegiem lat skłaniał się jednak ku doktrynie stoickiej. Horacy jawi się nam po dziś dzień jako wielki propagator cnót obywatelskich.

Horacy czyta przed Mecenasem, Fiodor Bronnikow

Twórczość

  • „Epody” (Epodes, 41-30 p.n.e.) krótkie utwory o treści politycznej; napisał je pod wrażeniem wojny peruzyńskiej – groza wojen domowych wyraża się radą dla Rzymian, by idąc za przykładem Fokejczyków opuścili Rzym i wywędrowali na Wyspy Szczęśliwe – gdzieś poza Słupy Herkulesa.
  • „Satyry” (Sermones, 40-30 p.n.e.) ośmieszające wady i słabości ludzkie, nie krytykuje w nich jednostek wybitniejszych, nie jest surowym sędzią lecz „śmiejąc się mówi prawdę”. Wzorowane na utworach Lucyliusza, Menipposa z Gadary i stoicko-cynickiej diatrybie. W tym czasie ukazała się również księga jambów, atakujących lichwiarzy, dorobkiewiczów, złośliwych krytyków, lichych poetów. Satyry Horacego zdobyły wielkie uznanie.
  • „Pieśni” (Carmina, znane także jako „Ody” – Odes) to największe osiągnięcie Horacego o bardzo bogatej tematyce – utwory religijne, biesiadne, wiersze do przyjaciół, wiersze do kochanek, motywy klasyczne i hellenistyczne, refleksje na temat śmierci i wybuchy radości życia; posiadały doskonałą konstrukcję metryczną. Pieśni wzorowane były głównie na poezji Alkajosa, Safony, Pindara i Anakreonta. W związku z uroczystościami rozpoczęcia nowego wieku Horacy napisał „Pieśń stulecia”.
  • „Listy” (Epistulae) z lat 23 – 8 p.n.e. zawierają dużo pierwiastków filozoficznych. Poruszają także problemy z zakresu poetyki, zwłaszcza listy z 2 księgi: „List do Pizonów”, znany również jako „Sztuka poetycka” („Ars poetica”). Jest to esej o poezji, dotyczący głównie dramatu, tłumaczony na wiele języków, który był podstawą poetyki europejskiej.

Twórczość Horacego uważana jest za szczytowe osiągnięcie klasycyzmu epoki Augusta i wywarła ona znaczący wpływ na poezję europejską.

Śmierć

Zmarł dnia 27 listopada 8 roku p.n.e.  Śmierć była nagła, a poeta nie zostawił testamentu. Wzbudziło to podejrzenia, że popełnił samobójstwo zażywając trucizny, by dotrzymać przysięgi danej przed laty Mecenasowi: dzień twojej śmierci pociągnie za sobą zgon nas obu. Podejrzeń tych nigdy nie potwierdzono. Zwłok poety nie spalono, lecz pochowano je obok grobowca Mecenasa, w ogrodach przyjaciela na Eskwilinie (horti Maecenatiani).

IMPERIUM ROMANUM potrzebuje Twojego wsparcia!

Jeżeli podobają Ci się treści, jakie gromadzę na portalu oraz, którymi dzielę się na kanałach społecznościowych, wdzięczny będę za jakiekolwiek wsparcie. Nawet najmniejsze kwoty pozwolą mi opłacić dalsze poprawki, ulepszenia na stronie oraz serwer.

Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!

Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM

Dowiedz się więcej!

Wylosuj ciekawostkę i dowiedz się czegoś nowego o antycznym świecie Rzymian. Wchodząc w poniższy link zostaniesz przekierowany do losowego wpisu.

Losowa ciekawostka

Losowa ciekawostka

Odkrywaj tajemnice antycznego Rzymu!

Jeżeli chcesz być na bieżąco z najnowszymi wpisami na portalu oraz odkryciami ze świata antycznego Rzymu, zapisz się do newslettera, który jest wysyłany w każdą sobotę.

Zapisz się do newslettera!

Zapisz się do newslettera

Księgarnia rzymska

Zapraszam do kupowania ciekawych książek poświęconych historii antycznego Rzymu i starożytności. Czytelnikom przysługuje rabat na wszelkie zakupy (hasło do rabatu: imperiumromanum).

Zajrzyj do księgarni

Księgarnia rzymska

Raport o błędzie

Poniższy tekst zostanie wysłany do naszych redaktorów