Pierwotnie rzymska religia była animistyczna i abstrakcyjna. Dopiero wpływy etruskie, w okresie królestwa, spowodowały że bóstwa rzymskie zyskały formę antropomorficzną. Od Etrusków przyjęto także zwyczaj stawiania świątyń. Na Kapitolu powstał przybytek, w którym znalazły się posągi trzech najważniejszych bóstw etruskich: Tinii – identyfikowany z Jowiszem, Uni – z Junoną i Minerwy. Wspomniane bóstwa utworzyły tzw. triadę kapitolińską, zastępując triadę latyńską: Jowisza, Marsa i Kwiryna.
Generalnie antyczni Rzymianie uważali, że każdy obszar ich działalności jest przepełniony dobrym i złymi duchami, które należy przebłagać darami i ofiarami. Do bogów odnoszono się z lękiem, a pobożność (pietas) polegała głównie na przestrzeganiu rytuałów i wszelkich przepisów kultowych. Wszelkie uchybienia lub niedopatrzenia miały się spotkać z surową karą ze strony bóstw.
Jako społeczeństwo rolnicze, antyczni Rzymianie stworzyli niezwykle wielką liczbę bóstw opiekujących się przyrodą i nadzorujących nawet najmniejszy proces uprawy roli. I tak na przykład przy uprawie modlono się do Vervactora, Redaratora i Obaratora. W czasie mierzwienia pola składano ofiary Serculiniusowi, w czasie siania – Saturnusowi, podczas wykłuwania zboża – bogini Seji, a w okresie wschodzenia plonów – bogini Segetii. Zboże dojrzewało za sprawą Lacturnusa, a kwitło dzięki Florze; żniwa były z kolei domeną Messis. Rzymianie także mieli swoich opiekunów przed wszelkimi przeciwnościami. Przed chwastami chronił ich Runcinator, a przed rdzą zbożową – bóstwo Robigo.
