Mikołaj z Damaszku (ok. 64 p.n.e. – po 14 n.e.) pochodził z jednej z najznakomitszych rodzin w Celesyrii; był przyjacielem i zaufanym dyplomatą Heroda Wielkiego. Jeździł u boku Heroda po całej ówczesnej oikumene, czyli wspólnocie pomagając mu w jego dyplomatycznych misjach, m.in. do królowej egipskiej Kleopatry. Po śmierci Kleopatry i Marka Antoniusza była wychowawcą ich dzieci, które pod opiekę wzięła Oktawia, siostra Oktawiana Augusta.
Był bardzo lubiany przez cesarza Oktawiana Augusta, który głównie na swą słabość do Mikołaja przywrócił do łask Heroda. Daktyle syryjskie, przysyłane mu często przez Mikołaja nazywał „mikołajkami”. Po śmierci Heroda, Mikołaj przeniósł się do Rzymu.
Największym dziełem Mikołaja było spisanie historii świata pt: „Dzieje” (łącznie 144 ksiąg), która opisywała najstarsze dzieje ludzkości (od Asyrii) aż po rok 4 n.e.
Inną jego pracą była biografia cesarza Oktawiana Augusta – „Żywot Augusta” (Bios Kaisaros) – która pozostaje dla nas jednym z ciekawszych źródeł odnośnie zabójstwa Cezara oraz sytuacji, jaka panowała w Rzymie po zamachu w 44 roku n.e. Co istotne, Mikołaj z Damaszku tworzył w czasach, kiedy żył Cezar oraz August, w związku z tym można uznać, że wiele jego przekazów jest bardzo wiarygodnych.
