Ta strona nie może być wyświetlana w ramkach

Przejdź do strony

Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.

Cezarion

(47 - 30 p.n.e.)

Ten wpis dostępny jest także w języku: angielski (English)

Ptolemeusz XV Cezarion, syn Cezara i Kleopatry. Ostatni faraon Egiptu.
Na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach 3.0.

Cezarion (Caesario) znany także jako Ptolemeusz XV Cezarion (Ptolemaeus XV Philopator Philometor Caesar) urodził się dnia 23 czerwca 47 roku p.n.e. w Egipcie. Był jedynym biologicznym synem Juliusza Cezar i królowej Egiptu Kleopatry VII; był ostatnim faraonem Egiptu.

Jego matka upierała się, że Cezarion jest biologicznym synem Cezara. Miał on odziedziczyć po rzymskim dyktatorze wygląd oraz sposób zachowywania się, przy czym sam Rzymianin nie uznał go oficjalnie za swojego potomka. Syn jednak mógł używać jego imienia. Sama Kleopatra porównywała siebie i syna do egipskiej bogini Izydy i jej syna Horusa.
Kwestia ojcostwa Cezariona była niezwykle kontrowersyjna, w chwili kiedy adoptowany syn Cezara, Gajusz Oktawian popadł w konflikt z Kleopatrą. Jego sojusznik Gaius Oppius napisał pamflet, który miał udowodnić, że Cezarion to nie syn Cezara.

Cezarion spędził dwa lata swojego wczesnego życia, od 46 do 44 roku n.e., w Rzymie, gdzie on i matka byli gośćmi Cezara. Kleopatra miała nadzieję, że po śmierci Cezara, Cezarion zostanie jego sukcesorem, a tym samym najważniejszą osobą w Rzymie i Egipcie. Po zabójstwie Cezara 15 marca 44 roku p.n.e. matka i syn wrócili do Egiptu. Od 2 września Cezarion (miał 3 lata) był uznawany za współwładcę Egiptu, obok matki, przy czym naturalnie nie miał żadnego wpływu na politykę państwa.

Relief na ścianie świątyni w Dendera w Egipcie, ukazujący Kleopatrę i jej syna Cezariona.
Na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach 3.0.

W czasie napiętego okresu, kiedy to miało dojść do decydującego konfliktu między Markiem Antoniuszem a Oktawianem (przyszłym cesarzem Rzymu), Antoniusz dzielił władzę w republikańskim Rzymie z Oktawianem oraz Markiem Lepidusem, który został w 36 roku p.n.e. zmuszony wycofać się z polityki. Tym samym na scenie znajdowało się jedynie dwóch konkurentów o władzę. W 34 roku p.n.e. Anotniusz zagwarantował szerokie tereny na wschodzie i tytuły Cezarionowi oraz trójce dzieci, które urodziła mu Kleopatra. Cezarion został ogłoszony „bogiem”, „synem bożym” oraz „królem królów”. Antoniusz, aby podkopać autorytet Oktawiana, zdecydował się ogłosić Cezariona prawdziwym synem Cezara oraz jego prawowitym następcą (Oktawian był jedynie adoptowanym potomkiem Cezara). Deklaracja ta nazwana Donacją Aleksandryjską zakładała rozdzielenie wschodniego królestwa. Kleopatrę ogłoszono królową Egiptu, Cypru, Afryki i Celesyrii współwładającą z synem Cezarionem; Aleksandrowi Heliosowi przyznano Armenię, Medię i podbite części Partii, Ptolemeuszowi – Fenicję, Syrię i Cylicję, a Kleopatrze Selene – Cyrenajkę i Libię. Deklaracja ta spowodowała istotne pogorszenie relacji obu polityków. Oktawian wykorzystał tę sytuację do uzyskania wsparcia ludu rzymskiego dla swoich działań, które nie akceptowało polityki wschodniej Antoniusza oraz faworyzowania obcych władców.

Po porażce Antoniusza w bitwie morskiej pod Akcjum w 31 roku p.n.e. Kleopatra podjęła kroki w celu przygotowani swojego syna do objęcia samodzielnej władzy. Sama rozważał udanie się na wyganianie wraz z Antoniuszem, który wierzył że uda mu się wycofać z polityki podobnie jak Lepidusowi. Kiedy w 30 roku p.n.e. Oktawian zaatakował Egipt, Kleopatra wysłała 17-letniego Cezariona nad Morze Czerwone do portu Berenike (obecne miasto Barnis), aby uchronić go przed gniewem zwycięskiego wodza. Królowa zakładała również, że znad Morza Czerwonego łatwiej byłoby mu uciec i schronić się w Indiach.

Oktawian dnia 1 sierpnia 30 roku p.n.e. zdobył Aleksandrię i tym samym podporządkował go Republice Rzymskiej. Anotniusz przed zdobyciem miasta popełnił samobójstwo; w jego ślady poszła dnia 12 sierpnia Kleopatra VII.

Nie znamy dobrze ostatnich lat życia młodego Cezariona. Gwardia przyboczna oraz opiekun młodzieńca albo go zdradzili, albo ulegli obietnicom Oktawiana o łasce i wrócili do Egiptu. Przekazy są niejasne. Plutarch twierdzi, jakoby Cezarion dotarł do Indii, jednak otrzymawszy obietnicę objęcia tronu w Egipcie, zdecydował się wrócić.
Uważa się, że Cezarion został zamordowany w Aleksandrii na zlecenie Oktawiana, który wcześniej poradził się Arejosa Didymosa. Oktawian zapytał filozofa Arejosa, czy ma prawo do uśmiercania Cezariona. Filozof parafrazując Homera powiedział: „Nie jest dobrze, gdy za dużo Cezarów na świecie”1. Kazał go więc udusić w końcu sierpnia 30 roku p.n.e.

Przypisy
  1. Właściwie: "Niedobre jest wielowładztwo"; Plutarch, Antoniusz, 81
Źródła wykorzystane
  • Plutarch, Żywoty sławnych mężów

IMPERIUM ROMANUM potrzebuje Twojego wsparcia!

Jeżeli podobają Ci się treści, jakie gromadzę na portalu oraz, którymi dzielę się na kanałach społecznościowych, wdzięczny będę za jakiekolwiek wsparcie. Nawet najmniejsze kwoty pozwolą mi opłacić dalsze poprawki, ulepszenia na stronie oraz serwer.

Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!

Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM

Dowiedz się więcej!

Wylosuj ciekawostkę i dowiedz się czegoś nowego o antycznym świecie Rzymian. Wchodząc w poniższy link zostaniesz przekierowany do losowego wpisu.

Losowa ciekawostka

Losowa ciekawostka

Odkrywaj tajemnice antycznego Rzymu!

Jeżeli chcesz być na bieżąco z najnowszymi wpisami na portalu oraz odkryciami ze świata antycznego Rzymu, zapisz się do newslettera, który jest wysyłany w każdą sobotę.

Zapisz się do newslettera!

Zapisz się do newslettera

Księgarnia rzymska

Zapraszam do kupowania ciekawych książek poświęconych historii antycznego Rzymu i starożytności. Czytelnikom przysługuje rabat na wszelkie zakupy (hasło do rabatu: imperiumromanum).

Zajrzyj do księgarni

Księgarnia rzymska

Raport o błędzie

Poniższy tekst zostanie wysłany do naszych redaktorów