Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Ammianus Marcellinus, autor dzieła Dzieje rzymskie (łac. Res gestae), dzięki któremu bardzo dobrze znamy historię Imperium Rzymskiego w latach 353-378 n.e., pełniąc wiele funkcji państwowych i będąc uczestnikiem tak znaczących wydarzeń ówczesnego świata, jak oblężenie Amidy i wyprawa na Ktezyfont cesarza Juliana Apostaty, nie poprzestał w swoim dziele tylko na opisie tego typu wydarzeń wojskowo-politycznych.
Cesarz rzymski Julian, nazwany przez chrześcijan „Apostatą”, panował w latach 361-363 n.e. Pomimo jednak krótkich rządów przez wielu badaczy (m.in. profesora Krawczuka) oceniany jest jako najwybitniejszy z rzymskich władców. Żyjąc w trudnych czasach potrafił dokonać licznych reform wewnętrznych oraz prowadzić aktywną politykę zagraniczną. Jednocześnie był miłośnikiem starodawnych rzymskich bóstw, co zrodziło konflikt z rosnącym w siłę chrześcijaństwem. Jak wyglądała polityka religijna za cesarza Juliana Apostaty?
Rok 79 n.e. okazał się być ostatnim w życiu wielu antycznych mieszkańców żyjących u podnóża Wezuwiusza. Dzięki świetnie zachowanym zabytkom i szczątkom jesteśmy w stanie po tysiącach lat lepiej poznać życie starożytnych. Co jednak istotne los jaki spotkał Pompeje i Herkulanum – dwa najsłynniejsze zniszczone rzymskie miasta – nie był jednakowy.
Po tragicznej klęsce w lesie Teutoburskim w roku 9 n.e., nad Ren wysłany został przez Oktawiana Augusta Tyberiusz, aby uspokoić i zabezpieczyć granicę. W tym czasie nie planowano jednak żadnych większych operacji przeciwko zbuntowanym plemionom germańskim.
Zespół stresu pourazowego (PTSD) jest psychicznym zaburzeniem, które występuje po intensywnym stresie (wywołanym traumatycznym wydarzeniem, zagrożeniem życia lub zabiciem innej osoby), a który nie jest możliwy do przyswojenia przez daną osobę. Czy na taki stres pourazowy mogli cierpieć rzymscy żołnierze walczący w starożytności?
Europejskie oraz azjatyckie granice Imperium Rzymskiego były terenem ciągłych walk. Te pierwsze były atakowane ciągle przez barbarzyńców pochodzenia germańskiego, sarmackiego, a u schyłku Cesarstwa również huńskiego. Te drugie z kolei to teren nieustającej rywalizacji najpierw rzymsko-partyjskiej, a od lat 20. III w. rzymsko-perskiej.
Wojny na Wschodzie prowadzone przez legiony na początku II w. p.n.e. doprowadziły do poszerzenia obszaru kontrolowanego przez Republikę. Wraz z nowymi terytoriami nad Tyber docierała kultura grecka z jej przepychem, nowymi ideami w zakresie filozofii i literatury. Nastąpił exodus greckich fachowców do Rzymu.
Ostatnimi dniami pojawiła się najnowsza produkcja Netflixa w tematyce starożytnego Rzymu – „Barbarians” (w Polsce „Barbarzyńcy”), która z pewnością wielu zachęciła do obejrzenia, a mnie osobiście do wykupienia dostępu do platformy Netflixa. Czy było warto oraz czy fabuła pokrywa się z prawdą historyczną? Co znajdziemy w sześciu epizodach serialu?
W końcowym okresie istnienia Republiki Rzymskiej przemoc stała się nieodłącznym elementem polityki. W omawianym okresie odpowiadali za nią głównie Publiusz Klodiusz i Tytus Milo. Jednak oprócz nich swoją rolę odegrał w walkach na ulicach inny polityk – Publiusz Sestiusz.
Armia rzymska okresu wczesnego cesarstwa po dziś dzień uważana jest za niedościgniony wzór pod względem jakości, dyscypliny oraz efektywności. Celem artykułu jest ukazanie jak wyglądało wojsko rzymskie od wewnątrz: jaki status prawny posiadali żołnierze; jak wyglądał proces rekrutacji i szkolenia oraz sama służba; oraz przede wszystkim jakie relacje panowały w oddziałach między towarzyszami broni.
